"in good times and bad times i'll be on your side forevermore that's what friends are for..." hay nako. ngaun ko lang napag-isip-isip, may kuwenta ba akong kaibigan? ngayon ito ang tanong na bumabagabag sa akin. hay nako. iniisa-isa ko ngaun ang mga taong naging kaibigan ko. mula sa pagkabata. yung kapitbahay namin sa maynila, yung kaklase ko nung sa rosario blah blah... parang day care nga lang ata yun. yung kaklase ko nung kinder. lahat sila naging kaibigan ko, pero ano ba ang nagawa ko para sa kanila? WALA. lumipas lang ang mga taon pero wala akong naitulong sa kanila, wala akong nagawa upang mabago kahit kaunti lamang ang buhay nila. it seems na hangin lang ako sa buhay nila, dumaan lang. nung elementary naman, lagi akong kalaro ng mga kaibigan ko, kasali sa mga away nila sa ibang mga tao. pero iyon na ba yun? paano ako nakatulong sa paglago ng pagkatao nila? ni hindi ko na nga sila makita ngaun. wala na. hanggang friendster na lang, hanggang hi at kumusta na lang. wlaa na nga akong koneksyon sa kanila, hindi na rin ata ako nag-eexist sa kanila. (paimportante kasi ako.. hehe..) itong high school naman, oo nga't naging deep yung relationships, naging mas makabuluhan kaysa sa elementary, pero ganun din, marami akong naging kaibigan at super kaclose na hindi ko na nakikita at nakakausap, si baron, si diana inderio, sa joselle, si sally. (in short yung pH people nung second year), isama mo pa si kat a., sina angelo at miguel, si jenny, majority ng einstein, si julie, yung ibang choir people. hay... yung iba ganun din, hanggang friendster, ym, hi, hello at minsan tinginan na lang sa daan. si julius, si nino, si jek, sina leslie, pH, cm, jayv, minsan pati si thea, si neph, si angeli, si sheena, si nanay gidget, si dichi, si maki, at marami pa. nagtataka ako, may nagawa ba akong kakaiba upang mabago ko ang buhay nila? may silbi ba ako sa mundo? noon, lagi kong sinasabi, make a difference (actually hanggang ngayon, shoutout ko nga sa friendster iyon eh..), pero mukhang senseless lahat. ngayon ko naisip na puro salita lang ako. hindi ko napanindigan lahat ng sinasabi ko. ni simpleng way para batiin sila ng birthday nila or makipagkita sa kanila ay hindi ko magawa. siguro oo nga, may naidulot ako sa kanila, pero hanggang dun na lang yon. naging self centered ako. nabother tuloy ako. pagkagraduate ko kaya, maaalala pa ako ng blockmates ko? ng close friends ko ngayon? nina abby, gienah, dianne, jenny? pag nagkita kaya kami ni gemmy sa maynila, makikilala kaya niya ako? pag this coming school year kaya maaalala pa kaya ako nina kuya mike, kuya ralph, kuya chiness, kuya felix, kuya rovie, kuya abram, kuya transfi, kuya at ate kim, ate mich,ate mani, ate dianne, ate anj, ate jache sakaling wala na ako sa yakal? (hehe, sigurado maalala pa ako nina kuya java at kuya mardee hehe..), pagkagraduate ko't pagbalik kaya sa che, welcome pa kaya ako dun? iwewelcome pa kaya ako nina maám bayaga? ni maám sales? hehe... hay nako... maxado kasi akong futuristic, hindi ko nakikitang minsan napababayaan ko na ang ngayon. haiz... (tuloy tayo sa tanong series..), nagawa ko kayang makapag-iwan ng kahit na ano kay sir rene kahit bago siya pumanaw? may maganda kaya akong naiwan kay kuya ed manguiat? o kahit sa kahit na kanino sa UPSA? hehe.. (siguro wala, super pasaway ako eh..) after 40 years kaya may kaibigan pa ako? may best friend kaya ako? may makakakilala kaya sa akin? may magsasabi kayang, nagawa kong matupad ang kabuluhan ko sa mundo? na nagawa kong baguhin ang mundo sa sarili kong paraan, maliit man o malaki? ang tanga ko tlaga, noong fourth year high school ako sabi ko hindi ako dapatwala akong kaclose sa mga kaklase ko para nang sa ganun, wala akong emotional attachment, pero ngayon tinatanong ko ang lahat ng ito. hay nako, ang bobo ko tlaga, highly illogical. hehe... ang baliw ko na... nakakainis kasi, pinalaki ako ng mga magulang ko, ng lahat ng paaralang pinasukan ko, ng simbahan, ng lipunan, nang may paniniwalaang sa sarili kong paraan, kaya kong magbago ng buhay ng ibang tao, ng bayan, ng lipunan. pero ngayon, sa sarili ko pa lamang, mukhang wala akong mababago. nakakahiya, wala ata akong silbi, mukhang pabigat lang ako sa mundo, isa ata ako sa mga pampasikip sa mundo. haiz. nakakatakot isiping baka mamatay akong ganito, walang direksyon, kahit sinasabi kong meron, walang patutunguhan. maxado akong nagfocus sa hinaharap, sa aking ideal na paniniwala, nasobrahan ako, ndi ko pinansing kahit kailan ay hindi naging ideal ang mundo, magkabilang dulo ang ideal at ang real. umaasa na lamang akong sa darating na panahon ang lahat o kahit papaanoý ang ilan ditoý aking masagot, aking mabigyan linaw upang sa ganon namaný magkaroon ako ng kaginhawaan sa sarili. nang sa ganon ay masabi ko sa sarili kong bago matapos ang aking buhay, itoý aking naipasa sa iba, na nagawa kong ipakita sa iba ang kagandahan ng buhay, ang kabuluhan ng bawat nilikha sa mundong ito, ang dahilan at kariktan ng paglagas ng dahon, ang pag-asang dulot ng bukang liwayway at ang kapayapaan ng dapithapong kasabay ng takipsilim, ang kabutihan ng pagmamahal sa iba at sa bayan at higit sa lahat, ang pagbibigay ng sarili sa iba sa lalong ipagpupuri ng ngalan ng lumikha. (yuck, ang makata pakinggan.. sino ako, si balagtas? hehe...).

-o-