o di ba??? napaka out of this world ng puno.. sana iginilid ko man lamang.. hehe... yang punong iyan sampu ng mga ipa bang inyong nakikita ay kuha mula sa roxas boulevard sa maynila... hehe... nakatutuwang isipin na halos mag-iisang taon na ang lumipas ng kunan ko ng picture ang lugar na iyan... naalala ko pa ng mga panahong iyan, inaasar pa ako ni thea kay aklia... echoserang bruha.. hehe.. hindi niya alam crush ko siya ng mga panahong iyan... hehe.. manhid... (belat!) hehe.. gayunpaman.... ang naaalala ko nun ay nandun ang ilan pang mga kaibigan ko.. nandun si patricia (hoy patricia! nasan ka na! itext mo nga ako!), si russell (tlagang natandaan ko kasi napagbuntungan pa ako ng galit nun ni patricia ng isaar ko siya kay russell. hehe.. bakit nga ba kami pumunta sa CCP? kasi nakita lang namin sila sa may mercury drug store sa tabi ng masci na nagshoot for humanities.. hehe.. tapos nandun din pla si iana.. hehe.. si leslie.... (tama ba?!? shet...) si danikko, si rafael si weng (tama ba ulit??? shet...) basta yung mga taong iyan eh nangalkal pa ng cd sa bangketa.. hehe.. nandun si jean.... kasi siya yung umikot ikot sa puno.. hehe.. parang adik lang.... gayunpaman, nakatutuwang isipin na sa bnilis ng panahon at sa haba ng oras na lumipas, akin pa ring naaalala ang mga bagay na ito.. sa mga panahong ito ako naging magulo ang mundo... hehe... kasinakatutuwa ring isiping kahit papaano ay nagagawa pa rin naming manood ng sunset at magpahangin sa mabaho ngunit nakasisiya pa ring simoy ng manila bay.. hehe.. sa hindi ko malamang kadahilanan, aking pinost ang picture na ito.. siguro (marahil) nasasabik na akong makabalik ng maynila, lubos kasi akong nainiwalang marami akong bagay na naiwan sa maynila; mga alalala, mga kaganapang nais kong balikan... mula pa elementary kasi, gala na ako.. naalala ko tuloy ang manila zoo. noong grade 4 ako at half day lagi ang pasok ko ay tumatambay kami ng mga kaibigan ko run. paano ba namaý 5 piso lang ang entrance fee noon sa manila zoo. tapos ay gagala pa kami sa harrizon plaza, mamimili ng stickers agawan pa kapag may rare.. hehe.. tapos kakain, at magliliwaliw hanggang mapagod ang mata, paa, tenga at ang buong katawan.. hehe.. at saka uuwi, kapag hapon na... nakakatawa.. kasi noon, ang lala pa ng itsura ng manila zoo (kahit pilit nilang sinasabing pinaayos na ito), malumot at tila walang palitan ang tubig sa nakasusulasok na pond or something else sa paligid nito.. hehe... at nakakaawang tignan naman ang mga lions na nangangayayat... sa tuwing makikita ko sila naiisip ko naman ang nanay ko, maliban sa tila tigre o leoin nitong tapang, nagkuwento rin kasi siya ng isang pangyayari.. noon daw ay may nahulog na bata sa kulungan ng leon dun sa manila zoo... ewan namin kung anong nangyari dun.. hehe... tapos nandun din ang dugyot na kulungan ng ahas na mukhang 10 years nang hindi nililinis dahil kitang kita sa kapal ng layer ng dating balat ng mga ahas na nakakulong doon. at syemre, sino ba naman ang makakalimot sa elepanteng nag-iisa na lamang??? noon dalawa ito, ngayon isa na lang.. siguro kung magsasalita ang elepanteng ito, marahil ay hinihintay lang niya ang pagtawag sa kanya ng panahon... malungkot na kasi ito mula ng mawala ang kasama nito.. tapos kung hindi lalabas para kumain, nakakulong lang ito sa loob, sa kadahilanang siya mismo ay hindi nais na lumabas ng sariling hawla.... nakakaawa sila.. haiz... anyway, going back sa manila bay... high school naman ako nung naging gala ako dito..... sobra... mula taft, nilalakad namin ang kahabaan ng padre faura upang matunton ang manila bay.. minsan naman sa Mall of Asia kami pumupunta.. (siyempre nung gawa na yung MOA) tapos pagdating namin dun, wala kaming gagawin kundio ang umupo.. huminga at lasapin ng aming mga mata ang ligaya at sarap ng dulot ng takipsilim.... hehe.. para kaming tanga.. lalo na kapag malapit na lumubog ang araw, magmamadali pa kami para lang maabutan ang magandang anggulo ng paglubog ng araw.. hehe.... tapos magmamadaling umuwi paano, gnabi na kami.. hehe.... nakakatuwa lang isipin.. na sa edad kong ito, sa edad na sanaý nagliliwali at nagbubulakbol at gumagawa ng kung ano ano ay nagagawa kong tignan ang kakaibang perspektiba ng buhay.... nakikita ko ang mga bagay na sa unaý walang kuwenta o halaga ngunit itoý tunay na may simbolo sa bawat isa... nakatutuwa na biniyayaan ako ng Diyos ng pagkakataon upang makalangoy sa batis ng diwa, sa karagatan ng karunungan at sa mundo ng buhay... nasisiyahan ako't naging malaking parte ng aking buhay ang maynila.. marami akong alalala sa lugar na ito.. at marahil, mas marami pa pagbalik ko rito.

nakakatuwa naman yung film. magaling yung mga artista.... anyway, given naman yun kay johnny depp. (pero nagiging genre na niya ang ganung uri ng film ah.... maxado na... hehe...) tapos nandun din yung super creepy na babaeng gumanap na bellatrix sa HP. hehe... tapos yung pagkakabuild up ng characters ay maganda pero mukhang napabayaan yung sa asawa. ang gulo ng character niya, ndi maxadong nabigyan ng emphasis. hehe....

yung flow ng kuwento ay ayos nga lang, pero walng magandang closure sa issue, siguro style na yun ng nagsulat. medyo weird lang na sa huli, yung batang kamukha ni kuya clifford yung pumatay. (masama yun kasi may symbolic meaning yung...) pano, mukhang ang kuwento ay isang simbolismo ng lipunan sa mundo. kaya nakakabahalang isiping bata yung pumatay sa mamamatay tao. hehe.... tapos ang cute nung nilalaslas yung leeg. pero feeling ko hyperbolic yung pagtalsik ng dugo... ang alam ko ndi yun ganun... hehe... yung anak pla ni johnny depp sa kuwento ay ndi nabigyan ng makatarungang closure... yun yung nakakainis.. hehe... ayoko ng may naiiwang karakter.. dapat at least sa end yung main characters ay nabigyan ng closure. pati pla yung lalaking walang ginawa kundi kumanta ng "i feel you johanna..." (tama ba yung spelling?)

sa music.... ok lang... expected namang halos walang rinig na variation ng tono kapag ganun ang genre ng film. pero honestly speaking, nangalay yung tenga ko... auditory fatigue ang inabot ko.. ewan ko, ndi ako sanay makinig sa ganung genre ng kanta... hehe.. pero perfect naman yung mga kanta para mabuild yung emotion (which is dapat emotionless; wala ngang passion yung love song dun.. "I feel you, johanna...")

sa boses ng mga gumanap... tama nga sila. amazing malaman na kumakanta pala si johnny depp. pero ang pangit ng boses nila... hehe.. pero nasa tono naman (abay, dapat lang...) kaya it sounds so pleasant. pero sa timbre, ang tinis ng boses nung bata.. pang disney films yung kay joanna. tapos ang gory ng boses ni johnny depp at nung babae... pero super amazing talaga yung boses ni snape.. (na eventually, sa mata ko eh naging kamukha ni Joey de leon.. hehe... ) maximized ang resonance dahil sa lalamunan, nasal at oral cavities ang center ng resonance may chest factor pa... ang galing.... anyway, nagmukhang demonyo naman sa resonance ang boses niya.. (parang ako lang.. hehe...)

pero ang buong prod ang super amzing.. sobrang kakaiba.... hehe.. nakakatuwa na naexperience ko namang manood ng ganitong uri ng film.... hehe... (pero at some point medyo nakakasawa yung old europe setting na kung saan eh mukhang depicted as point kung saan creepy ang period na ito.. ) nayway.. medyo lss na ako sa johannang iyan.... hehe.... heto yung lyrics..

I feel you, Johanna. I feel you. I was half-convinced I'd waken. Satisfied enough to dream you, happily I was mistaken, Johanna. I'll steal you, Johanna, I'll steal you. Do they think that walls can hide you? Even now I'm at your window... I am in the dark beside you, buried sweetly in your yellow hair! I feel you, Johanna! And one day, I'll steal you! 'Til I'm with you then, I'm with you there...sweetly buried in your yellow hair!

sige.. paaalam! hehe....