to end all of this, narito na ang lahat lahat ng aking saloobin tungkol sa mga nangyayari.



una, bakit kita sinusungitan? bakit para kang hangin sa daan kapag nagkikita tayo? simple lang, dahil ayoko sa iyo. ayoko sayo dahil hindi mo alam kung ano ang mga pinaggagagawa mo. dahil kung alam mo ang ginagawa mo, eh di sana alam mo rin kung ano ang dahilan ng pagsusungit ko. (o di ba, umikot na yung point, bumalik na sa simula yung isyu..) ok, mas lilinawin ko. Hindi mo alam na meron ka nang hinaharass na tao. at sobrang malas mo dahil yung hinaharass mo ay isa sa mga closest friends ko.

pangalawa, nagawa mo pang hingiin ang number niya. ikaw na nga itong nangharass, ikaw pa itong may ganang manghingi ng number ng hinarass mo. nasaan ang logic ng ginawa mo? tao ka ba? hindi ko alam kung hindi mo talaga alam na hinarass mo siya. alam mo kaya? o sadyang nagtatanga-tangahan ka? ewan ko sa ýo. sana naman, maging extra sensitive ka. anyway, siguro nga hindi mo rin naramdaman yung "coldness" niya kasi napaka minor niya ata magparamdam ng "coldness" anyway, again, sana ay maging extra sensitive ka.



pangatlo, sino nga ba ulit yung kaaway mo?!? sino?!? bakit sa lahat ng taong puwedeng sabihin, bakit pangalan ko ang binanggit mo?!? at sino naman ang niloko mo ng sabihin mong joke lang ang pagbanggit sa pangalan ko? (well, sabi nga sa masci- ang joke ay laging kalahating intensyonal [tagalugin ba?!? hehe...]) sinong niloko mo? may pa joke joke ka pang nalalaman. alam mo, pakiramdam ko alam mo talaga kung bakit ako nag-aalburoto, pero sadyang nagmamaang maangan ka lang dahil nakukuha mo ang gusto mo, which is ang pansinin ka niya. pinapansin ka na niya kasi eh... well, kung ganun lang iyon kababaw, then, let it be.



pang-apat, sino ka para sungitan ako??? well, hindi mo ako pinapalamon. hindi kita nanay, o tatay o kapatid man lang... hanep ka talaga. God bless you... nakakukulo ng dugo... kung kailan ako nag-umeffort para pansinin ka, para sana makipag-usap sa yo ng maayos para maiexplain ang dahilan ng isyung ito, at saka mo naman ako sinungitan. alam mo ba kung ano yung una kong sinabi sa ýo??? ang sabi ko... "good morning, mukha kang bagong gising ah..." pero anong sinagot mo?!? di ba - "ano?!?" masyadong uncivilized dahil ako, nag-umeffort na mag good morning tapos ikaw kung magtanong parang minura kita o kaya sinuntok habang nakatalikod ka... grabe ka... hindi rason para sa akin na bagong gising ka o kung ano pa man, nakakadismaya eh, ako tong pumilit sa sarili ko na batiin ka (kahit nabubuwisit ako sa yo...)



panglima, parang ang plastik mo, mabait ka ba talaga?!? kapag nakaharap siya, parang ang bait mo ah... parang santo na nasa alapaap. kapag nakuha mo na yung gusto mo, ang bait bait mo na... tignan mo, after mangyari yung panghaharass mo, parang ang bait bait mo sa akin... ako naman itong si tanga, pinatulan naman ang kabaitang kuno... tapos heto nung nakuha mo yung number niya bigla mo akong kinausap na parang walang isyu, na parang hindi mo "jinoke" na ako yung kaaway mo. ang galing galing mo.. idol na kita dahil dyan...

alam mo, nakakainis, dahil nung gabi na nilapitan mo ako, at tanungin mong "friends?", ay umoo naman ako. nakakainis dahil ninais kong makipagkaibigan sa iyo, habang nagaassume na magkakasundo tayo, na magiging mabuti tayong magkaibigan. nakakainis, dahil kinulong ko ang sarili ko at pumasok sa isang friendship na hindi ko kilala ang kaharap ko. at some point ay pinagsisisihan ko iyon.

alam mo bang isa ka sa mga taong gustong-gusto kong maging kaibigan? dahil sa tingin ko, marami akong matututunan sa ýo. sa tingin ko, marami rin akong maituturo sa yo. sa tingin ko ay magkakasundo tayo. sa tingin ko ay parehas tayo ng mga nais at ayaw. kung siya nga nakasundo mo, bakit ako hindi. pero kung ako ang papipiliin, mas pipiliin ko ang sarili kong paninindigan kaysa sa isang maaaring maging kaibigan. hindi ko alam kung ano ang intensyon mo sa kanya. maari nga akong magtunog oa, pero dapat ay alam mo kung bakit ganito ang reaksyon ko, kapatid na ang turing ko sa kanya. hindi ako papayag na makuha lang siya ng taong hindi nga alam ang sariling pinaggagagawa, na hindi nga alam na nangharass na siya. hindi ako makikipagkaibigan sa yo dahil alam kong kapag nakipagkasundo ako sa yo, mawawala ang ipinaglalaban ko, at sa huli ay kakainin ko rin ang paninindigan ko. para sa akin ay hindi sapat ang salitang patawad o sorry para maayos ang lahat. maaring magawa nitong pagaanin ang isyu pero hindi nito mabubura ang lahat. lalung lalo na ang impression na may kakayahan kang mangharass.

sayang, dahil noon ang taas ng tingin ko sa yo. totoong isa ka sa hinahangaan ko sa inyo. pero sa isang iglap lang, mukhang nasira ang lahat. hanggang ngayon ay nanghihinayang pa rin ako. hanggang ngayon ay mayroong parte ko na nagsasabing makipag-ayos na lang ako sa iyo at nang maging maganda na ang lahat, na maaring maayos ito nang hindi nasasakripisyo ang pakikipagkaibigan ko sa iyo. pero kung pakikinggan ko ang parteng iyon, paano na ang paninindigan ko? paano na ang pagnanasa kong ipadama sa iyo ang kalaliman ng aking pagtanaw sa mga isyung hinihingian ko ng sagot mula sa iyo? paano mo maiintindihan na ang mga ginawa mo ay may malalim na epekto di lamang sa iyo at sa kanya kundi sa mga taong nakapalibot sa inyo?

ang gusto ko lang sana ay maunawaan mo ang lalim ng isyu na aking nais ipakita. sa tingin ko itoý hindi mo maiintindihan kung ako ay makikipag-ayos. hindi lang talaga siguro ito ang itinakda ng langit na panahon upang tayoý maging magkaibigan, o mas malala, baka hindi talaga tayo itinakdang maging magkaibigan.

sa ngayon ay nagdesisyon na rin akong tapusin ang isyung ito. ito nang blog post na siguro ang huling beses na pag-uusapan ito. bahala na. alam mo, kulang ka sa kilos, na mukhang siyang kahinaan mo. gayunpaman, aking napagtantong ang pinakamabuting gawin ay wag ka nang sungitan at tarayan, bagkus ang aking gagawin ay iisiping ni minsan ay hindi ka nag-exist sa mundo ko. maaring masyadong pointless ang gagawin ko at sa ibang perspektiba ay mas malala pa ang gagawin ko, ngunit kung iyong iisipin ay mas mabuti ito dahil kahit papaanoý hindi mo mararamdaman ang agresibo kong panghahamak sa iyo. (mas mabuti na rin upang mabawasan ang aking mga kasalanan.) ito na rin siguro ang sukdulang maari kong gawin upang maayos ang lahat.

maraming salamat sa lahat. salamat sa pakikipagkaibigan. kahit sa loob lamang ng iilang araw ay may natutunan na rin ako tungkol sa iyo at sa sarili ko. salamat dahil sa isyung ito ay mas nakilala ko ang aking sarili, mas nalalaman ko ang aking mga kahinaan pati na rin ang mga taong mahalaga para sa akin. humihingi na rin ako ng tawad sa lahat ng aking mga pagkukulang, intensyunal man ito o hindi. nais ko na ring sabihin na ikaý aking pinapatawad, kahit kung sa tingin mo man ay wala kang ginawang masama. ang aking hiling lamang ay kausapin mo siya at humingi ng tawad sa kanya, kahit pa maayos na ang lahat sa inyo ngayon. patawarin mo ako sa mga naging reaksyon ko, sa mga inconsistencies at sa palabis kong pagpoprotekta sa aking kaibigan. siguro kung ikaw ang nasa kanyang kalagayan ay gagawin ko rin ito para sa iyo. salamat na rin sa iyong pang-unawa at sa pagrespeto sa aking mga naging desisyon. ganito muna siguro hangga't hindi pa maayos para sa akin ang lahat. paalam.

-o-

bwahaha.. wala lang.. wala akong magawa eh.. pero again, for the nth time, marami akong kailangang gawin.. hehe.. help me! ganun pa man, hindi ko inaadvise na panoorin ninyo yung hero ni jet li.. kawawa naman kayo kapag pinanood niyo yun. sobrang adik... hehe... bakit ka nio??? well, secret ko na yun.. hehe.. panoorin niyo kung gusto ninyong malaman at kung gusto ninyong maadik sa kawalang kuwentang kuwento ng pelikula.. hehe.. cge, hanggang dito na lang muna.. (ui in fairness, first time kong maikli ang post ko...) cge.. pointless ang post ko.. bwahaha.... yun lang...

Count On Me

Whitney Houston And Cece Winans

Count on me through thick and thin

When you are weak,

I will be strong

Helping you to carry on

Call on me,

I will be there

Don’t be afraid

Please believe me when I say

Count on

I can see it's hurtin' you

I can feel your pain

It’s hard to see the sunshine through the rain, oh

I know sometimes it seems as if

It’s never gonna end but you’ll get through it

Just don’t give in

`Cause you can…

Count on me through thick and thin

A friendship that will never end

Helping you to carry on

Call on me, I will be there

Don’t be afraid

Please believe me when I say

Count on

You can count on me, oh yes, you can

Ooh ooh

I know sometimes it seems as if we're standing all alone

But we’ll get through it `cause love won’t let us fall

Count on me through thick and thin

A friendship that will never end

When you are weak, I will be strong

Helping you to carry on

Call on me, I will be there

Don’t be afraid

Please believe me when I say

Count on

There’s a place inside of all of us

Where our faith and love begins

You should reach to find the truth and love

Then act with that within

Oh no, then life can make you feel

It’s much harder everyday

When you are weak, I will be strong

Helping you to carry on

Call on me, I will be there

Don’t be afraid

Please believe me when I say

"in good times and bad times i'll be on your side forevermore that's what friends are for..." hay nako. ngaun ko lang napag-isip-isip, may kuwenta ba akong kaibigan? ngayon ito ang tanong na bumabagabag sa akin. hay nako. iniisa-isa ko ngaun ang mga taong naging kaibigan ko. mula sa pagkabata. yung kapitbahay namin sa maynila, yung kaklase ko nung sa rosario blah blah... parang day care nga lang ata yun. yung kaklase ko nung kinder. lahat sila naging kaibigan ko, pero ano ba ang nagawa ko para sa kanila? WALA. lumipas lang ang mga taon pero wala akong naitulong sa kanila, wala akong nagawa upang mabago kahit kaunti lamang ang buhay nila. it seems na hangin lang ako sa buhay nila, dumaan lang. nung elementary naman, lagi akong kalaro ng mga kaibigan ko, kasali sa mga away nila sa ibang mga tao. pero iyon na ba yun? paano ako nakatulong sa paglago ng pagkatao nila? ni hindi ko na nga sila makita ngaun. wala na. hanggang friendster na lang, hanggang hi at kumusta na lang. wlaa na nga akong koneksyon sa kanila, hindi na rin ata ako nag-eexist sa kanila. (paimportante kasi ako.. hehe..) itong high school naman, oo nga't naging deep yung relationships, naging mas makabuluhan kaysa sa elementary, pero ganun din, marami akong naging kaibigan at super kaclose na hindi ko na nakikita at nakakausap, si baron, si diana inderio, sa joselle, si sally. (in short yung pH people nung second year), isama mo pa si kat a., sina angelo at miguel, si jenny, majority ng einstein, si julie, yung ibang choir people. hay... yung iba ganun din, hanggang friendster, ym, hi, hello at minsan tinginan na lang sa daan. si julius, si nino, si jek, sina leslie, pH, cm, jayv, minsan pati si thea, si neph, si angeli, si sheena, si nanay gidget, si dichi, si maki, at marami pa. nagtataka ako, may nagawa ba akong kakaiba upang mabago ko ang buhay nila? may silbi ba ako sa mundo? noon, lagi kong sinasabi, make a difference (actually hanggang ngayon, shoutout ko nga sa friendster iyon eh..), pero mukhang senseless lahat. ngayon ko naisip na puro salita lang ako. hindi ko napanindigan lahat ng sinasabi ko. ni simpleng way para batiin sila ng birthday nila or makipagkita sa kanila ay hindi ko magawa. siguro oo nga, may naidulot ako sa kanila, pero hanggang dun na lang yon. naging self centered ako. nabother tuloy ako. pagkagraduate ko kaya, maaalala pa ako ng blockmates ko? ng close friends ko ngayon? nina abby, gienah, dianne, jenny? pag nagkita kaya kami ni gemmy sa maynila, makikilala kaya niya ako? pag this coming school year kaya maaalala pa kaya ako nina kuya mike, kuya ralph, kuya chiness, kuya felix, kuya rovie, kuya abram, kuya transfi, kuya at ate kim, ate mich,ate mani, ate dianne, ate anj, ate jache sakaling wala na ako sa yakal? (hehe, sigurado maalala pa ako nina kuya java at kuya mardee hehe..), pagkagraduate ko't pagbalik kaya sa che, welcome pa kaya ako dun? iwewelcome pa kaya ako nina maám bayaga? ni maám sales? hehe... hay nako... maxado kasi akong futuristic, hindi ko nakikitang minsan napababayaan ko na ang ngayon. haiz... (tuloy tayo sa tanong series..), nagawa ko kayang makapag-iwan ng kahit na ano kay sir rene kahit bago siya pumanaw? may maganda kaya akong naiwan kay kuya ed manguiat? o kahit sa kahit na kanino sa UPSA? hehe.. (siguro wala, super pasaway ako eh..) after 40 years kaya may kaibigan pa ako? may best friend kaya ako? may makakakilala kaya sa akin? may magsasabi kayang, nagawa kong matupad ang kabuluhan ko sa mundo? na nagawa kong baguhin ang mundo sa sarili kong paraan, maliit man o malaki? ang tanga ko tlaga, noong fourth year high school ako sabi ko hindi ako dapatwala akong kaclose sa mga kaklase ko para nang sa ganun, wala akong emotional attachment, pero ngayon tinatanong ko ang lahat ng ito. hay nako, ang bobo ko tlaga, highly illogical. hehe... ang baliw ko na... nakakainis kasi, pinalaki ako ng mga magulang ko, ng lahat ng paaralang pinasukan ko, ng simbahan, ng lipunan, nang may paniniwalaang sa sarili kong paraan, kaya kong magbago ng buhay ng ibang tao, ng bayan, ng lipunan. pero ngayon, sa sarili ko pa lamang, mukhang wala akong mababago. nakakahiya, wala ata akong silbi, mukhang pabigat lang ako sa mundo, isa ata ako sa mga pampasikip sa mundo. haiz. nakakatakot isiping baka mamatay akong ganito, walang direksyon, kahit sinasabi kong meron, walang patutunguhan. maxado akong nagfocus sa hinaharap, sa aking ideal na paniniwala, nasobrahan ako, ndi ko pinansing kahit kailan ay hindi naging ideal ang mundo, magkabilang dulo ang ideal at ang real. umaasa na lamang akong sa darating na panahon ang lahat o kahit papaanoý ang ilan ditoý aking masagot, aking mabigyan linaw upang sa ganon namaný magkaroon ako ng kaginhawaan sa sarili. nang sa ganon ay masabi ko sa sarili kong bago matapos ang aking buhay, itoý aking naipasa sa iba, na nagawa kong ipakita sa iba ang kagandahan ng buhay, ang kabuluhan ng bawat nilikha sa mundong ito, ang dahilan at kariktan ng paglagas ng dahon, ang pag-asang dulot ng bukang liwayway at ang kapayapaan ng dapithapong kasabay ng takipsilim, ang kabutihan ng pagmamahal sa iba at sa bayan at higit sa lahat, ang pagbibigay ng sarili sa iba sa lalong ipagpupuri ng ngalan ng lumikha. (yuck, ang makata pakinggan.. sino ako, si balagtas? hehe...).

-o-